Comme un fou

 

جایی خوندم که:

"آدم  باید یاد بگیرد چطور موسیقی خودش را بنوازد. آنوقت است که رهایی اتفاق می‌افتد و  بغض بسته در گلو می‌شکند، درهای مخفی قلعه باز می شوند و هوا، نور و زندگی جریان پیدا می‌کنند."...

لبخندم گرفت.

مکث کردم و

بعد خواندم:

 

"سکوت در عین تمام زیبایی‌هایش، با وجود همه‌ی آرامش و اعجازی که در خود دارد، وقتی به مطلق بودن و دائمی شدن تبدیل شود، عینِ خفگیست. آدم باید حرف بزند، حرف‌بزند، اگرچه کم و کوتاه، اما حرف بزند..."

بعد به ذهنم آمد و 

تکرار کردم:

"این صافی شدن، این جدا شدن آتش از دود، کار سهل و ساده‌ای نیست. درد دارد،..."درد.

می دیل ژگره به واست.

.

.

.

عنوان؛"مثل یک گرگ" ازترانه لارا فابیان.